ÇÖKÜŞ
Herkes birilerinden bir şeyler beklemekte.
Nedense ilk adımı kimse kendi atmıyor.
İnsanlar birbirini zarflayıp yoklamakta.
Usuleten hâl-hatır sormak artık yetmiyor.

Hiç bir şey beklemiyor, artık kimse yarından
Geceler üryan oldu, sıyrıldı esrarından
Kahve bile pes etti, kırk yıllık ısrarından.
İnsanlık ucuzladı, hatır para etmiyor.

Hep karşıyı görüyor, insanoğlu sürekli.
Kalmadı gerçekleri haykıracak yürekli.
Bu hayata artık bir çeki-düzen gerekli.
Horozlar bile kendi çöplüğünde ötmüyor.

Nereye kadar gider, bu çürüme bilinmez.
Vicdan gibi bir hakim, arasan da bulunmaz.
Lakin o da yok oldu, hiç bir haber alınmaz
Toplumun bir dediği, diğerini tutmuyor.

İsmail çuvaldızı kendisine batırdı.
Zaman, iyi ne varsa, sanki aldı götürdü.
Aile kavramı da anlamını yitirdi.
Anneler bebeğini, ninniyle uyutmuyor.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)