BENİ DUYAN VAR MI…



şubatın ayazıydı ,saatleri bir anda şahlandıran
binlerce nefesi toprağın sinesine saklayan hâr
önce rüzgâr uğuldadı, sallanırken korkudan
sonra da çığlık seslerine ağlayan , kanlı kar
ardından karanlığa gömüldü aniden , her yer
.
.
oysa, yeni bir güne başlamak için yatmışlardı sıcak yataklarına
pusudaydı ecel kabz için ruhlarını ,belki de ,en güzel rüyalarında
bebeklerin minik ellerinde henüz doğmamış nice hayalleri kanarken
yeryüzü kudurmuş gibiydi sanki,tozu dumana kattı her yeri
uykunun ağırlığına prangalamıştı ölüm,yine binlerce kirpiği
.
.
.
öyle bir kıyamet ki sanki cehennem tam bir can pazarı
yıkılan evlerin önünde ağlayan gözlerin,içler acısı zifiri ağıtları
kimi anasını , kimi evladını , kimi de kedisini kucaklamış titrerken
enkazlar inliyor, sesleniyordu hep bir ağızdan…beni duyan var mı…
soğuktan başka duyan yoktu ne yazık ki,umutlarını tırnaklarıyla kazarken
.
.
.
bu gece,
yüreğimin kapılarını açtım sonuna kadar,
sesleneceğim tüm deprem şehitlerime
çığlıklarınızı tek tek kaleme yükledim mürekkep niyetine
cansız ruhlarınıza tutunan tüm gözyaşlarımı topladım avuçlarımın içine
savuracağım her duanın üstüne,her hecesine ve her harfine
.
.
sus,artık dünya,sus!
saatler birazdan,dördü on yedi’yi geçecek
kırık deklanşörlerden bize kalan bir tutam karanlık silüet
tüm bedensiz ceninlerin elinden tutup
gülümseyerek cennete yürüyecek
işte o an , tüm evren gözlerini kapatıp
onların kefensiz selâsını dinleyecek…
.
.
.
.
.
.
.
ecedemet…
“Allâh rızası için,El Fâtiha…”