I.
Gönül asumanında raks eylerken aylalar...
Beni sana götürdü düşümde vaveylâlar

Toprağında saklıdır tarihin hafızası
Zaman ipek böceği, Kemeraltı kozası

Hazan vakti tüllenir Boztepe’nin başları
Sülüklü’de sel olur bir annenin yaşları

Uzunsokak boyunca uzar gider bir rüya
Soğuksu’da yıldızlar serenat eyler aya

Ganita’da içtiğim çayda demsin ey şehir!
Hem karasevdalımsın, hem annemsin ey şehir!


II.

Mâzinin oluğundan, sel gibi akar zaman
Trabzon Kalesi’nde kor olur, yakar zaman

Aynalar günbatımı tutuşurken Faroz’da
Okşar kır saçlarını mavi bir el Yoroz’da

Son uykusunu uyur Atapark’ta Gülbahar
Gün doğmakta ufuktan, gecenin ardı nehar

Senden uzakta geçen günlerin yasındayım
Beni Mecnun eyleyen aşkın hülyasındayım

Sevdamın dibacesi, hüzzam faslım ey şehir!...
Ben bir yanık Kerem’im, sensin Aslı’m ey şehir!...


III.


Elif gibi dik durur, Hakk’a baş eğersin sen
O şerefli mâzinle, cihana değersin sen

Zamanın nabzı atar ahşap konaklarında
Hasret pembe pembedir o gül yanaklarında

Hiçbir şeye değişmem toprağını, taşını
Sana gökler yaraşır, yüksekte tut başını

Öpüp alnıma koyup bağrıma bastığımsın
Gurbet akşamlarında hasretten yastığımsın

Zemheri ortasında nevbaharsın ey şehir!
Gecenin gülen yüzü, bir neharsın ey şehir!


IV.

Sümelâ’da sürerken tarihin izlerini...
Ayasofya, Bedesten paylaşmaz gizlerini

Nice zaferler yonttuk zamanın mermerinden
Kimi Aslı’dan geçti, kimi geçti Şirin’den

Boztepe’den seyretsen güneşin batışını...
Manzara hızlandırır nabzının atışını

Ay gıpta eder sana, yıldız kıskanır seni
Cemalini görenler bir peri sanır seni

Gönüllere basılmış bir mühürsün ey şehir!
Bayrağın gölgesinde daim hürsün ey şehir!

V.

Uzağına düşmüşüm, hasretle yandır beni
Çok uyumak gaflettir, gayri uyandır beni

Hicranın rahlesinde bir vuslat düşü kurdum
Gönlümün tek sahibi sensin ey aziz yurdum!
Firkatin demindeyim neftî akşamlarında
Gün uykuya çekilir Yoroz’un camlarında

İçimdeki melâli doğuran şehirsin sen
Mâziyle istikbâli yoğuran şehirsin sen

Zaman görklü bir ağaç, sen dalısın ey şehir!
Masmavi dalgalara sevdalısın ey şehir!

VI.

Madur’la söyleşirken salkım salkım bulutlar...
O müşfik kucağında hep tazedir umutlar

Hâl dilliyle konuşur Ortahisar taşları
Rüyalarıma girer şehrin hilâl kaşları

O dar sokaklarında hicran ruhuma işler
Beni ayakta tutar bu şehre dair düşler

Çok göresledim seni, yan yüreğim yan bugün!
Nemlidir kirpiklerim, hislerim üryan bugün

Bordo mavi renklere âşıksın sen ey şehir!
Kadim medeniyete beşiksin sen ey şehir!


VII.

Peri yüzünü görsek çarpılırız o anda
Her ne varsa aşikâr, her şeyimiz Meydan’da
Gönül tahtıma kurul, ebedî ve ezeli...
Ben Tahir’im, sen Zühre; şehrengizler güzeli!

Sargana’dan duyulur yiğitlerin nârası
Mâziyi unutursak sağalmaz can yârası

Dünya gıptayla baksın, özge bir canan görsün
Yürekte saltanatın asırlar boyu sürsün

Analar sana yiğit doğurmuştur ey şehir!
Hamurunu imanla yoğurmuştur ey şehir!


VIII.

Sensin ilhâm perimiz, sohbetin demisin sen
Gönül limanlarına yol alan gemisin sen

Güller açar yüzünde, yosun kokar düşlerin
Geceyi aydınlatır o candan gülüşlerin

Tek secdede eğilir, elifçe diktir başlar
Dile gelse ne söyler Ayasofya’da taşlar?

Ey inşirah kaynağım, Hak göstermesin acı!
Başka şeye hacet yok, sen ruhumun ilâcı

Bu gönül saatimi sana kurdum ey şehir!
Başım da sonum da sen, aziz yurdum ey şehir!

M. NİHAT MALKOÇ