Ben şiir yazmayı, çoktan bıraktım
Okuyup, yazmaya, hal koymadılar
Şan ile şöhretten, her dem ıraktım
Derdim anlatmaya, dil koymadılar

Dünya sahnesinde, nefsimle piştim
Yolum Hâkkın yolu, menzile koştum
Şu seller misali, coştukça coştum
Hedefe varmaya, yol koymadılar

Duygumu yitirdim, taşa dönüştüm
Vicdanım karardı, kalmadı rüştüm
Bir an sevmek gibi, gaflete düştüm
Öpüp koklamaya, gül koymadılar

Hele bakın şimdi, kim kimden emin
Doğrudur tespitim, ederim yemin
Güven yok sizleri, ederim temin
Yaslanacak omuz, sol koymadılar

Ahir-i zaman bu, işin doğrusu
Kimsenin, kimseden, yoktur korkusu
Kana kana içsen, aşk dolu bir su
Ne dere, ne nehir, göl koymadılar

Ehil olmayanlar, tuttu yapıştı
Yandaş olan, yandaşıyla, öpüştü
Torpille, hatırla, herkes kapıştı
Bize de, bir küçük, rol koymadılar

Her gün el açarım, bakıp semaya
Hayranım ben, yüksekte ki hümaya
Lüzumsuz benzedin, bir ulemaya
Şu dertli sazında, tel koymadılar

Aşık LÜZUMSUZ Sadık DAĞDEVİREN

RÜŞT: Erginlik, olgunluk