İNSAN HER ZAMAN İSTEDİĞİ DÜŞÜN UYKUSUNA YATAMIYOR
Sana sevdalanmakla başlayan şairliğim
Her defasında sensizliğe bölünmekten
Çarpanlara ayrılıp eksilmeyi
Elde var demeyi unuttu bilmiyor musun göçmen kızı.

Ve tükenmekte olan şu yitik yaşanmışlığımda
Meğer mutluluk sen kadar yakın
Mutsuzluk sensizlik kadar uzakmış da bilememişiz

Yani demem o ki
İçinde bulunduğumuz nimetin kıymetini
Ne ben bildim ne de sen anladın
Artık bilsek ne çıkar ki

Geri getirmek mümkün mü dünü
Yada geriye sarabilirmiyiz yaşanmışlığımızı

Sence de “ keşkelerimiz” “ iyi ki ” lerimizden daha çok değil mi

Bakmaya doyamadığım resimlerin yüzüme gülmese de şimdi
Hatta adın eskisi kadar hatırlanmasa da
Zannetme ki içimdeki fırtınalar artık dindi

Aslında unutmayı
Ve maziyle avunmayı öyle çok istiyor ki şu gönül
Lakin istemekle olmuyor...olmuyor işte biliyor musun

Yani diyorum ki
İnsan her zaman istediği düşün uykusuna yatamıyor

Ne akıl kadere hükmediyor ne de kader hayata
Hayat kendi bildiğini okuyor ,
Kader kendi yolunu çiziyor

Sorsana bir yüreğine
Hangi gönül ayrılığı ister ki
Ama kader kapıyı hep bu manada çalıyor

Oysa umut adına ne hicranlar gebe kalmıştı vuslata
Ne mutlu düşlerle uyanmıştık her doğan yeni günün sabahına

Hani haziran ayrılık , eylül vuslat ayıydı da
Perşembeler günümüz ..bilmem ne uğurlu sayıyıdıya
Hani sen herkese benzesen bile
Hiç kimse sana benzemeyecekti ya güya

Bazen hatırlıyorum da maziyi
Yalan oldu şimdi tüm yaşanmışlıklar ..
Ve hayatımız..
Şimdi şiirlere konu oldu hikayemiz

Yani senin anlayacağın güzelim
Yarınlar nelere gebe bilmiyorum ama
Biliyorum ki hiçbir şey eskisi gibi olmayacak
Ve zaman denen cadı yine sensizliğe gebe kalacak

Kaşif Kani ERTÜRK Eğitimci şair-
Sarıkaya şair ve yazarlar derneği başkan yardımcısı