Meğer ne kıymetliymiş, tüm sahip olduklarım.
Anladım kuşatınca, yalnızlık dört yanımı.
Hükümsüz kaldı şimdi, tek doğru bildiklerim.
Bekleyip durma ecel,, gel al artık canımı.

Boynuma çaktırmadan, ipi geçirdi kader.
Otağımı aniden, yıktı göçürdü kader.
Br tutam sebep için, yardan uçurdu kader.
Bekleyip durma ecel, gel al artık canımı.

Geceler yaman hırsız, uykuları çalıyor.
Rüyaların yerini, karabasan alıyor.
Lokmalar boğazımda, düğümlenip kalıyor.
Bekleyip durma ecel, gel al artık canımı.

Nedense hiç bir yere, sığamıyorum artık.
Maziden hatıralar, sağamıyorum artık.
Ne kadar gürlesem de yağamıyorum artık.
Bekleyip durma ecel, gel al artık canımı.

Kim yaşarsa yaşasın, dünya denen alemde.
Alacağım kalmadı, dert, keder ve elemde.
Mürekkep de kalmadı, gönlümdeki kalemde.
Bekleyip durma ecel, gel al artık canımı.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)