GÖÇ MEVSİMİ…



Mavi ile,
Yeşil arası bir yerdeyim.
Başımın üstünde,
Bembeyaz bir anı bulutu.
Bedenim böceklerin ninnisinde.
Ayaklarımın yorgunluğunda,
Kahverenginin huzurlu tozu,
Özgürce dolaşıyor..


Artık ne canım acıyor,
Ne tenim acıkıyor.
Ne de...
Kanayan yaralarım ağlıyor..


Duvarları ağaç çatısı toprak bir evin,
Cemresine düşmüş katre-i nemim.
Kundağımın düğümlerinde servilerin serinliği.
Beşiğimi sallayan annemin eli değil artık,
Sadece rüzgârın nefesi..
Dokuz tahtalık bir sarayın tek ecesiyim.
Yaşam denilen ömür merdiveninin,
O son hecesindeyim.


Ne gecelerin karanlık yalnızlığı,
Ne gündüzlerin acımasız aydınlığı,
Ne de..
Gerçeklere boyanan yalanların,
Kahreden yılan sancısı..
Beni korkutmuyor..

Yüreğimde sızlayan tüm şarkılar sustu.
Güneş karardı,ay sızdı..
Yıldızlar dondu..
Saatler kirpiklerimde derin bir uykuya daldı.
Hıçkırığım ilk kez nefesimde boğuldu.
Dindi kağıtlarımı ıslatan harf yağmuru.
Dilimin mürekkebinde son mutlu kelimede kurudu,
Yazmıyor..
Gözlerim aşkı hangi şiirde unutmuştu,
Kalemim bile hatırlamıyor..



Ne güzelliğimin değeri,
Ne çirkinliklerin izi,
Ne de..
İyi ile kötünün hazin direnişi,
Her şey bitti.
Dünyadan istifa ettim,
Musalla taşına kazılmış son terfim.
Ruhum ecel şerbetini çoktan içmiş,
Geldiği yere geri dönüyor..


Artık…
Son göç mevsimindeyim..
Kanatlarımda kefensiz cümleler kafilesi,
Ruhumu güvercinlerin dualarına emanet etmişim..
Gizli bir şiir sessizliğindeyim.
Tek nefsim nefesimdi,
O da tükendi.
Ve ben…
Gölgemi toprağa zincirledim,
Düşlerimde ağlayan hayallerim,
Şimdi…
Ölüm’ün mavi bestesinde gülüyor…




......................................................ecedemet...