Bozok Sancağı, Yozgat ilinden,
Şehit Şakir Efendinin tek oğlu,
Sorgun ilçesi, Kodallı Köyünden,
Evin direği, ocağın tek oğlu.

Küçük Ülfet, on iki yaşındaydı,
Bu yaşta her işlerin başındaydı,
Baba gibi artık ev reisiydi,
Sanki hayatının kışındaydı.

Üstesinden geliyordu her işin,
Lakin yoktu savaş denen gidişin,
İyi haber gelmez yurttan, babadan,
Boynu bükük köye her gelişin.

Sıkça yoklanır askerlik şubesi,
Yıllar geçer, dinmez savaşın sesi,
Sarmıştır her yandan ülkeyi düşman,
Bozulmuş vatanın bağı bahçesi.

Dayanamaz Ülfet, ister vazife,
Almaz bu gidişi Ülfet hafife,
Sanki babasına desteğe gider,
Çoktu Ülfet gibi asker halife.

İlk kafile ile Tokat’a gitti.
Askerde de her hizmete yetti,
Sordu soruşturdu babasını da,
Her cephede sanki mum olup bitti.

Bir yemekte baba oğul buluştu,
Uzak yakın herkes seyre doluştu,
Uyumadı ikisi de tüm gece,
Sanki düğün, bayram olan koğuştu.

Bir hücum emriyle ayrı düştüler,
Cephede dileğine eriştiler,
Savaş bitti amma baba dönmedi,
Gönüllere mezarını eştiler.

Gazi Ülfet babasını kaybetti,
Ancak, vatan en büyük kıymetti,
Anası da sevinçliydi Ülfet’in,
Buna EŞREFÎ de çokça şükretti.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)