-Anneme-
Beni sana seni bana götüren
Yollar bir bir kıra yaslanmış Anne.
Umutları yavaş yavaş bitiren
Bir karanlık sır’a yaslanmış Anne.

Seninle başladı, göründü ömür
Avare dolaştı, süründü ömür
Sensiz sessizliğe büründü ömür
Bir bilinmez vara yaslanmış Anne.

Kar düştü saçıma, dağlarım sisli
Anadolu yorgun, toprağı yaslı
Gönül kapısının kilidi paslı
Akşamları zora yaslanmış Anne.

Gözsüzdü cihana bakmazdı gönül
Engindi, yükseğe çıkmazdı gönül
Su gibi her yana akmazdı gönül
Bir vefasız yâra yaslanmış Anne.

Arar bulamayız bir sevdalı baş
Oğlumuz, kızımız vefasız bomboş
Gönlümüzde keder, gözümüzde yaş
Baharımız kara yaslanmış Anne.

Dağımıza umulmadık hal düştü
Gözümüze beklenmedik yol düştü
An oldu ki kanat düştü, kol düştü
Zülfikar’ın dara yaslanmış Anne.


Zülfikar Yapar Kaleli
Okuyan: Ahmet Faruk Türkyılmaz