dudaklarında kızıllıklar açmış kız
gecelerin neonlu mahzenlerindeki
soluduğun esrarlı duman altları
amarikan vari bar köşelerinde
attığın kahkahaların
ezilenlerin adına kaldırdığın
kadehlerin çirkefliğinde
sen ne bilirisin davayı,
açlığı, yalın ayak koşuşturan çocukları
ana yüreğinin sokaklarda
pas pas olduğunu...bilmeden...

yürek ister
yaşadığın her zamanın içinde
ülkenin gerçeklerinde yürek sancılanmalı
suçsuz yere
yol ortasında vatanı için kurşunlananları
çocuğuna bir kalem, bir dilim ekmek için
sırtında harç taşıyan babaların
yorgunluğunu, ezilmişliğini
hissedebildin mi sen
o bencilleşmiş yüreğin
evcil köpeklerle oynaşırken şen şakrak
elleri çamura bulanmış çocukların
saçlarını okşadın mı iğrenmeden sen!

güldürme beni acılarımın arasında
ne anlarsın davanın kutsallığından
mehmedimin
kahpe tuzaklara düşürülüşünden
ülkesi için yüreğini çelikleştirenler
ölümsüz bu davanın
sancağını yükseklerde tutan yiğitler
kadir kıymet bilir
yaşadığı vatanın topraklarında
söyle, ya sen
conilere el sallamakla mı
davanı yaşarsın
boya küpleri içinde kaybolmuş kız!