Gülmeyen kaderle baş başa kaldım
Çileli ömrümün sonuna geldim
Eleme kedere hep yoldaş oldum
Bırakın gideyim Dargın yıllarım

Kime söyleyim ben derdimi kime
Gelmesin gerek yok deyin Hekime
Hep hasretlik düştü benim payıma
Bırakın gideyim Sürgün yıllarım

Tutunduğum dallar elimde kaldı
Gurbet çoook şeyimi elimden aldı
Parelerim dört bir yana dağıldı
Bırakın gideyim Kırgın yıllarım

Güler’mi hiç Yüreğinde dert olan
Nasıl güler gözlerine yaş dolan
Viran oldu ömrüm perişan Talan
Bırakın gideyim Vurgun yıllarım

Zalim kader koşa koşa yoruldum
Çok bulanık aka aka duruldum
Onun gibi bir kalpsize vuruldum
Bırakın gideyim Durgun yıllarım

Mehmet Dağal bitmiyor’ki yollarım
Kutlubey’ime erişmiyor Kollarım
Konuşmuyor sustu Mahzun dillerim
Bırakın gideyim Yorgun yıllarım
Mehmet Dağal / Pamukkale / Denizli