Kalsın dedim,
Bırak kalsın,

Alıştı,
Her gelene açtığı kucağın
yıktığı hayallerin altında kalan
üşümüş enkazları toplayan
bahtsız yüreğimi ısıtır sandığım
deli kalemleri
okuyan yorgun gözlerim,
ısınmamaya...

Hem belki bu yüzden
Ağlarken donar gözyaşlarım
Belki de bu yüzden
En çok da ağlarken yalnızım.

Kuzum alıştım ben
İki cebimde iki yürek taşırken
Yalnızlık koklamaya,

Durum bundan ibaret
Yani durum benden ibaret
Sana açılırken, sende kapandı kapılarım
Ve sana susarken sende doymuşum,
Anlayamadım...

Oysa ben seni,
Kapı aralığında sevdim belki,
Belki karanlıktı
Seni beklediğim
Perdeleri çekili camlarının
Işığa hasret odasında,
Can taşıyan tek kişilik yatağın
Kişiliksiz gıcırdaması.
Ama hep açıktı gelirsin diye
Karanlıkta olsa evimin,
Bütün ahşap kapıları...

Ben seni.
Uzun cümlelerle sevmedim ki
Uzun gecelerim olsun
Senli belki rüyalı,
Gel ve git,
Gir ve çık
Bak ve gor,
Sensizliğimi...
Gör ve bil sensizken
Seni nasıl çektiğimi..