Bugün yirmi dört Kasım öğretmenim.
Sana en güzel cümlelerimi güya anlatacaktım. Umutlarımı, ümitlerimi hayallerimi sevgilerimi, Sevdiklerimi, sevmediklerimi anlatacaktım.
Bugün yirmi dört Kasım öğretmenim
Bizler hayatı, insanlığı senden öğrendik.
Çiçek ekmesini,
Ağaç dikmesini.

Büyüklere saygı saymayı küçüklere sevgiyi,
Kısacası insan olmayı, insanca yaşamayı.
Küçük yüreklerimize sen öğrettin öğretmenim.
Bahçeye ektiğiniz çiçeklere can suyu olmayı.
Sokak hayvanlarına merhameti.
Hatice nineye bakkaldan ekmek almanın.
Gönül sadakası olduğunu
Mazlumların koruyucusu olmayı.
Küçüklerin hamisi, abisi olmayı,
Senden öğrendik canım öğretmenim.
Bize yaşanılır bir dünya bırakmak adına.
Çok çok emek verdin öğretmenim.

Hani bahçeye diktiğiniz güzel çiçekler varya.
Demet demet toplayıp sana getirecektim.
Leylaklar, lavantalar yediveren güller.
Nergis, çiğdem, kardelen yasemenlerden.
Bilcümle ne kadar çiçek varsa öğretmenim.

Okumayı öğrettiğin çocuklarla elele tutuşup.
Sana gelecektik öğretmenim.
Senin hayllerini, süsleyen gülücüklerimizle.
Ben pilot oldum öğretmenim.
Ben anne oldum.
Ben öğretmen oldum diyecektik öğretmenim.

Bugün yirmi dört Kasım öğretmenim.
Bugün aç gözlüler yine sahnede öğretmenim
Doymak bilmiyorlar balina vari mideleriyle.
Katiller, vampirler meydanda salya sümük.
Hani senden adam olmaz dediklerin.
Seni mahçup etmediler öğretmenim.

Bugün yirmi dört Kasım öğretmenim.
Kahpe dünya da bahçeye diktiğin çiçekler soldu Yüreğinden eğittiğin çocuklar öldü öğretmenim.
Yaşanılır bir dünya bıraktın ya bizlere.
Biz beceremedik galiba öğretmenim.
Soldurduk.
Öldürdük.
Yaşatamadık.
24.11.2023 Muammer KARS