2
Yorum
3
Beðeni
5,0
Puan
471
Okunma
BEN ÖÐRETMENÝM
Yusuf Yýlmaz
Ben yanarým,
Mum gibi eririm,
Karanlýðý aydýnlatýr ýþýðým.
O dað köylerinde çalýþmýþlýðim vardýr.
Acý tatlý hatýralarým yatar topraðinda.
Hemen yanýndan bir ýrmak akar;
Çok dertleþmiþimdir onunla kýyýsýnda.
Hele o yeþil dað yamaçarinda
Güneþ batýmlarýnda
Koyumlarýn melemesi,
Çobanýn yanýk kaval sesi
Çýnlar hala kulaklarýmda.
Gülen gözleriyle
Acaba ne diyecek öðretmenim
Diye dikkat kesilirken
Dudaðýmdan çýkarken, sözüme
En güzel cevabý öðrencilerim verir özüme.
Bugün yirmi dört kasým;
Geriye döndürüp dinlemeliyim
Eskiden kalan kýrýk plaðým.
Oturup kuþ sesleri arasýnda
Gözlerimi yumup dinlemeliyim.
O güzel duygularý yeniden yaþamalýyým.
Berrak bir nehir gibi akmalýyým
Ne de olmazsa ekmeðini yediðim
Pinsrlarýndan su içtiðim
Uzun dað yollarinda gezerken
Askerde öðrendiðim
’Uzun uzun kavaklar ’ türküsünü
Mýrýldanmiþlýðm vardýr;
O daðl çiçeklerinin rehasý,
Vurunca burnuma
Baygýn baygýn yatasým gelirdi çimenlere.
Þimdi sen yoksun diye ogretmenim,
0ralar saðýr, dilsiz, garip, karanlik.
Kardelen çiçeði gibi aç da gel.
Çaglayanlar gibi çaðla gel.
Gönülden gönüle sarsýn bizi sevgin,
Duysun kulaklarýmýz altýn sesini,
Aydýnlatsýn karanlýðý gözlerinin ýþýði.
Bizim daðlar, bizim köyümüzdür oralar.
Hatirladikça
Özlemi vurur gönlüme
Avaz avaz baðýrasým gelir;
Unutamam o vefayý.
Ne kadar uzaklarda olursam olayým,
Ben býraksam bile
Yüreðim býrakmaz orayý!..
5.0
100% (3)
Cevap Yaz