Ey aşık boşuna aşığım deme!
Aşıkta bulunmaz, bu denli inat.
Eğer aşık isen, her haltı yeme!
O çaldığın sazı bir kenara at!

Ah edip, inleyip, türkü söylersin,
Kendini kandırıp, gönül eylersin.
Soruyorum sana, böyle neylersin?
Karga bile boşa, etmezken feryat.

Sevdim dediğine, sözde vuruldun,
Sen aşkın tahtına, nefsle kuruldun.
Heyhat ki, bu yolda, boşa yoruldun;
Aşkın cahilisin, hem de katbekat.

Gerçekte sevdiğin, senin özündür,
Gidip vurulduğun, senin yüzündür,
Görüp, beğendiğin, senin gözündür,
Kendine hasretsin, beklersin vuslat.

Varlık ne, yokluk ne, fikir yordun mu?
Bir hiçlik içinde, dönüp durdun mu?
“Ben kimim?” Kendine, bunu sordun mu?
Sen kimden, kim için istersin murat?

Aslında gerçekte, bir damla suya;
Can vermek istersin, hem doya doya,
Sevdim dediğine, aşıksın güya,
Söyle! onsuz niçin etmezsin rahat?

Aşıklar dilinde, her dem zar oldu,
Havva’da, Adem’e nazlı yar oldu.
Kendi zıddı ile, her şey var oldu,
Bu da senin için, olsun malumat!