Yanıyor Osmanlı, pişiyor millet,
Babasız İsmail, çıkar Bişek’ten,
Çökmüş, yurdun üstüne aynı zillet,
Yetimin İsmail gider Yozgat’tan.

İstikamet Çanakkale’dir önce,
Çekilir düşman, İsmail gelince,
Hemen yollanır İstanbul’a doğru,
Enver Paşa’nın emri üzerince.

Bir gece bir gündüz kaldı burada,
Bir ay uzak kaldı sonra karada,
Yavuz vapuruyla Karadeniz’de,
Tufanla da kapıştılar arada.

Rum-Ermeni, Ruslar ile birlikte,
Rahat koymamışlar halkta, dirlikte,
Çıkar çıkmaz başlar çatışma hemen,
Kimi gazi, kimi şehit, bu şerlikte.

Ruslar ile Batum işgal edilmiş,
Azerbaycan Baku’ye de gidilmiş,
İslâm Birliği grubunda İsmail,
Kafkasya’ya da böyle sevk edilmiş.

Çok sevinir Azeriler, Gürcüler,
-Her şeyde bizimle olun, öncüler!
Dua ve istekte bulunur halklar,
Buna bile razı olmaz kinciler.

Batum ve Bakü’ye sancak dikilir,
Çok sürmez, fermanla geri çekilir,
Barış olmuş, anlaşmalar yapılmış,
Sanki umutları suya ekilir.

Bırakırlar aldıkları yerleri,
Çok üzülür Türk subayı, erleri,
Yetimin İsmail de çırpındı hep,
Kalmadı İsmail’in de ferleri.

Karakola komutan da ettiler,
Yetimler de bu vatana yettiler,
Yoklukla geçti Yetim’in ömrü
Varlığıyla EŞREFÎ’ye settiler.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2004)