Sevgimiz acılarda gömülü kaldı,
Zamanın kollarında kaybolup gitti.
Bir rüzgar gibi esip gelip geçti,
Yüreklerimizde iz bıraktı.

Gökyüzünde yıldızlar parlıyor,
Şimdi gözyaşlarımızla ıslanıyor.
Rüyalarımız birer birer sönüyor,
Sessiz gecelerde yankılanıyor.

Hatıralar sarar her yanı,
Anılar yorgun düşmüş bir sızı,
Gözlerimizde tükenen umutlar,
Birer birer düşerken yere.

Belki de aşkı yanlış zamanda yaşadık,
Gönlümüzde açan çiçekleri soldurduk.
Şimdi yalnızlıkla baş başa,
Sonsuz bir özlem içinde kaybolduk.

Belki de hayat bizi ayırdı,
Yollarımız ayrı düştü belki.
Ama sevgimiz acılarda hâlâ yaşıyor,
Gömülü kaldı kalbimizin en derin yerinde.

Belki bir gün, yıldızlar bizim için parlayacak,
Yeniden buluşacak yollarımız.
Sevgimiz, acıların gölgesinde saklı,
Bir umutla bekliyor geleceği.

Yüreğimizde kalan bu sevda öyküsü,
Dudaklarımızda solgun bir tebessüm.
Belki yollarımız ayrı düştü dünyada,
Ama sevgimiz ebediyete uzanan döngüsü

Gönlümüzde saklı, hatıralarla dolu,
Sevginin izleri silinmez zamanla.
Belki de sevda, bir yolculuktu bu dünyada,
Sonsuzluğa giden bir zaman akışında

Gökyüzüne bakınca yıldızlar hatırlatır,
Eski günleri, paylaştığımız anları.
Belki bu sevda bir masal gibi bitti,
Ama kalbimizde bir öykü akıp gitti.

Belki de bu sevda, ayrılık bir sınavdı,
Kalbimizde sevgimizle kaldı günlerce.
Gözlerimizde umut, yollar bekler belki,
Sevgimiz kaldı acılarda, derin bir hüzünle
Gökyüzünde kaybolan yıldızlar gibiyiz,
Sevdamızın izlerini ararız gönlümüzde.
Belki de aşk, zamana meydan okur,
Sevgimiz kaldı acılarda, derin bir hüzünle.


A.Nejat ALPEREN