Hiç kimse yaprağı sevmez. Herkes gülü sever. Herkes güle şarkı söyler, herkes güle şiir yazar. Neden? Çünkü gül gösterişlidir. İnsanlar gösterişi sever. Çünkü gül insanların menfaatine uygundur. İnsanlar menfaatini sever. Gülden bal olur, insanlar o balı yediği için gülü sever. Gül güzel koktuğu için insanlar gülü sever. Oysaki yaprak gülden önce açarak, gülün açmasını sağlar. Yaprak açmasa gül de açmaz. Yaprak bir bitkinin bütün hayati fonksiyonlarını yerine getirir. Yaprak fotosentez yapar, bitkiyi besler büyütür. Yaprak solunum yapar, yaprak boşaltım yapar. Ve en nihayetinde sonbahar mevsiminin gelmesiyle birlikte bitkiyi zararlı toksinlerden arındırmak için, bitkideki zehiri kendi içine çekerek hayatına son verir. Yaprağın bütün bu fedekârlıklarına rağmen, kimse yapraktaki bu gerçek güzelliği göremez. Ya da görmek işine gelmez. Aynı durum insanlar için de geçerli değil midir? İnsanlar insanları boyuna posuna göre, gösterişine göre sever. İnsanlar insanları makamına mevkisine göre sever. İnsanlar insanları menfaatine göre sever. Gerçek güzelleri ya görmeyiz, ya da görmek işimize gelmez. Bu şiirim gerçek güzeller için gelsin, sizler için gelsin.