Dünyanın tüm acımasızlığına,
Yokluğun kere lanet ederek
Soktum ellerimi yalnızlığımın iki cebine,
….düştüm yollara.

Duraklarda beklemedim,
Vurmadım şişelerin dibine,
Dam diplerinde tüneklemedim.
Ferhat gibi dağlara,
Kerem gibi bağlara!
Mecnun gibi çöllere saplanmadım!
Kayalara inat fışkıran sürgün gibi !
Geceye inat, çoğalan her gün gibi
Güne gün ekledim.
Sensizliğe giden yollar aradım

İnişlere inat,
Hep senin yokuşlarında koştum.
Nehirleri, denizleri, düzleri geçtim,
Dağları karış, karış taradım.
“seni sordum yıldızlara söylemediler”
Martılara anlattım dinlemediler
Yalnızlığı yalnızlığa saramadım!

Gözlerimin yağmurlarıyla sönmüyor,
İçimdeki sensizlik
Ve bir volkan gibi kaynıyor artık.

Bütün düşsel adaklarımı,
Senin kızıl saçlarına taktım.
Gittim gani babaya,
Koştum piri babaya mumlar yaktım.
Falcılara sordum, fallara baktım.
Neredesin bre zalim,
Usandım bıktım?
Böyle kadere, böyle feleğe çatıp,
Kurşunlar sıktım.

Al beni, Müebbetle mahkûm et
Yüreğinin tek kişilik hücresinde,
Ölünceye dek aç susuz bırak
Yeter ki,
Bir tebessümle, teselli et.

Seni sevmenin sensizliğinde,
Parçalandığım günlere inat,
Yıkılsa kâinat,
Yol vermese sırat
Seviyorum işte
Var mı başka bir izahat?

(Okul Günlüğümden-1979-İSTANBUL)