hiç unutmuyorum on bir yıl önce ramazan bayramında babamla beraber huzur evine gitmiştik.. hem o zaman ki dersim gereği hem de yaşlıları ziyaret düşüncesi ile...
bahçe boştu
bütün koridorlar boş
hangi kata çıksak bütün gözler üzerimizde toplanıyordu... sırayla herkesle görüştük...
en üst kata çıktığımızda cam kenarında büyükçe bir koltuk vardı o kattaki yaşlıların çoğu orada bahçeye bakıyorlardı... bizi farkettiklerinde yüzlerinde mutluluğun anlatılamayacağı bir tebessüm oluştu, tam onların yanına gelmiştik ki.. içlerinden yaşça büyük olanı bağırmaya başladı:
"gidin burdan, istemiyoruz siziiiii, gidin defoluuuun..."
bayanı susturmak mümkün değildi bizde duruma çok şaşırdık, huzurevinin müdürünün yanına tekrar indik durumu anlattık... "siz o kata çıkmayı yine iyi başarmışsınız, hiç kimseyi koymaz oraya o kadın" dedi.. niye dedik.. meğer yirmi beş yıldır oradaymış ve bir tek gün bile ziyaretçisi olmamış, o yüzden başkalarını ziyarete gelenleri de görmek istemiyormuş..
ne kadar acı, bayramda bile yalnız kalmak...

aklıma bu anımı getirdiniz şiirinizle.. yüreğinize sağlık