Yaşadığın şehri düşünüyorum,
o şehirde paylaştığın an’larını.
Yüzüne çarpan yağmur damlalarını.
Kilit taşlı sokaklarını.
Papatyaları.
Ve
başka şehirlerde yaşıyor olmamızın
yarattığı acıyı.

Bir şehri
içindeki insan özlenir kılıyor.

En çok hangi sokaktan geçiyorsun işe giderken?
Kaç insana günaydın diyorsun acaba?
Taksiye verdiğin parayı hangi cebinden çıkarıyorsun?
Ne düşünüyorsun yol boyunca?

Yaşadığın şehri düşünüyorum,
o şehre sığdırdığın kahkahaları.
Gölgesinde durduğun çam ağaçlarını.
Çıplak ayak yürüdüğün kumsalı.
Uzaklığını.
1/1000 ölçekli haritada,
bir kalem boyu uzaksın bana.
Sınırlarının üstünden geçiyorum.
Bir daha.
Bir daha.
Bir başka özel oluyor.
Kesip çıkarıyorum haritadan,
cüzdanımda taşıyorum.

Bir şehri,
içindeki insan sevdiriyor.

Düşünsene,
beklenmedik bir anda,
herhangi bir sokakta karşılaşma ihtimalimiz bile yok.
Bir barda,
bir hafta sonu akşamında.
Bir yokuşu çıkarken karşılıklı kaldırımlarda.
Sokak kedilerini beslerken sıradan bir çocuk parkında.

Bir şehri cüzdanımda taşıyorum.
Bir insanı içinde taşımak daha zor başka bir şehirde.