KELEBEKLER DE AĞLAR

Beyaz duvağını örtmüş dağlarda
Gün batıyor yavaştan.
İzliyorum karanlığın gelişini.
Bir taraftan da
Yılların yorgunluğunu yoldaş ettim, gidiyorum.
Havanın soğumasına inat gezinir gözlerim.
Bilmem ki ne ararım bu ayazda.
Şaşıyorum insanlara, karanlığa rağmen parlayan yıldıza.
Soruyorum kendime.
Neden geldik, amacımız neydi?
Neden yüklendik dünyayı omuzlarımıza?
Yüküm çok ağır, yorgunum...
Kalbime bir ok saplanır ansızın.
Neyin acısına gebedir yüreğim.
Gök kubbenin altında yalnızlığı tadıyorum.
Ondan mıdır bu sebepsiz inleyişim.
Soruyorum yine.
İnsan bu kadar çokluğun arasında
Nasıl yokluğu yaşar?
Sessiz çığlıklarım en köhne kâbuslarımdaki
Puhu kuşları misali
Kazındı kulaklarıma.
Sahte sözlerin acısıdır,
Aykırı gülüşlerin yankısıdır gönlüme dokunan.
Yürüyorum taşlı yollardan,
Gül sanıyordum her taşı.
İnceden ta ki ayaklarımı kanatana kadar...
Gelinciğin hüznünü bilir misiniz?
Taşın toprağın arasına damıtır gözyaşlarını.
Saklar da bilmez kimse.
Savurur saçlarını rüzgâra.
Güzellik resmini  almış da çıkar sahneye.
Sahi bu sahneler, vitrinler...
Size oynar çağımızın her kelimesi.
Emrine amade etmiştir her canı.
Sahnenin içindekiler dışındakilerden daha mutlu sanırsınız?
Kaldırın oyunun perdelerini.
İzlesin gözler gerçeğin o en berbat halini.
Bu senaryolardır bizi kimliğimize yabancılaştıran.
Her sabah Gregor’un kâbusunu yaşatan.
Yorgunum, Çok...
Kendimi kendimle alıp gitmek istiyorum.
Heyula akşamların sabahına uyanmak istemiyorum.
Sahte olan her şeyden, herkesten geçmek istiyorum.
Düşüncelerimin kıyısına bir denizkızı otursun.
Yepyeni dünyalar anlatsın bana.
Reyhan kokulu şehirlerden mutlu masallara geçeyim.
Valizimde yüküm canımdır sadece.
Onu da alıp hayallerimin huzur sokağında
Konaklamak istiyorum.
Ovalarda uçuşan kuş kanadı konsun ellerime.
Hafiflesin hüznün çiçeği.
Gözlerimin yatağından coşsun nehirler.
Örümcekler yine kursun ömürlük ağlar.
Unutmayın kelebekler de ağlar!

İMRAN YİĞİT