Bir zamanlar küçük bir köyde, adı bilinmeyen bir çocuk yaşarmış. Bu çocuğun yüzü, sevgi dolu bir bakış, ancak kimsesizliğin gölgesinde bir iz taşır. Köy halkı tarafından terkedilmiş, sanki o hiç var olmamış gibi görülmüş. Adını kimse sormamış, yemeği kimse vermemiş, köyün en ücra sokaklarına itilmiş.

Çocuğun gözleri, gökyüzündeki yıldızları sayar, onlara kendi hikayesini anlatır. "Bir gün buradan uzaklara gideceğim, sevgi dolu bir yuva kuracağım," diye mırıldanır kendi kendine. Bu yıldızlara yapılan dualar, kimsesiz çocuğun yüreğindeki umudu yaşatır.

Bir gün, köydeki yaşlı bir kadın, kimsesiz çocuğu fark eder. Gözleri, onun içindeki derin hüznü görür. Ona yaklaşır, sevgiyle dokunur ve "Senin de bir adın olmalı," der. "Ben sana Yıldız derim, çünkü gözlerinde yıldızların ışığı var."

Yıldız, yaşlı kadının yanında geçirdiği günlerde sevgi ve sıcaklık bulur. Kadın, köy halkına Yıldız’ı sahiplenmeleri için yalvarır, ona bir yuva kurarlar. Yıldız, köydeki insanların sevgisiyle büyür, kimsesizliğin acısı gitgide silinir.

Yıldız, büyüdükçe köyünün iyiliği için çalışır, herkese yardım eder. Artık kimsesiz bir çocuk değil, köyünün sevgili üyesi olmuştur. Yıldız, kendisine uzanan yardım elini görmezden gelmez; çünkü yaşadığı kimsesiz günleri asla unutmamıştır.

Bir gün, köyün merasında yıldızlar altında otururken, içsel bir huzur bulur. "Belki de yıldızlar bana hep şans getirmişti," der kendi kendine. "Belki de hayatta sevgiye ihtiyaç duyan herkesin bir yıldıza ihtiyacı vardır."

Küçük Yıldız, kimsesizliğin acı izini silmiş, sevgi dolu bir köyün en değerli üyesi olmuştur. Ve gökyüzündeki yıldızlar, ona bir zamanlar yaşadığı karanlık gecelerde umut ışığı olmuştur.