bahara ermedi gönül
yaprak döküp gidiyor
sokağında
meçhule yürüyen gönül
alnına düşmüş şapkası
gizlenmiş gözleri
yürek yaprak gibi savruluyor yerinden
tutunmasa düşecek sanki
gitme demeyi isterdi gönül kendine kendinden
yol kenarında adımlar
prangalı mahküm gibi
durmakla yürümek arası
sessiz vakur ve ağır
bir sesleniş beklentisinde
bildik sokağın aşina yabancısı

pencerede kalmış bakışı
tam bıraktığı yerde
tül perdenin önünde
belli ki gidiyor
baş aşağı düşmüş
göz göze kaldırım taşlarıyla
soğuk ve katı
bu son gelişin
yürek yakan vedasıyla

sokak fenerlerinde
asılı kalmış yüreği
vedası bu şehire
yollarına anılara
gözüyaşlı yarınlara
simit attığı martılarına
sevdaya yenik düşmüş
dil susmuş
hava gömütlük sessizliğinde
herşey yaşanmamış olacak
belki de yağmurlar
sokakları anıları yaşananları ne varsa
bir bir yavaşça silecek
gözdeki yaştan başka
bu aşkı kim bilecek
yolun sonu paydos gönül
bu gece yürek sessizce
veda rüzgarlarıyla kaybolup gidecek..

hilmi arsoy -tekirdağ 17.9.23