Artık, yaşamımın son anlarındayım.
Bir türlü bu hayatı istediğim gibi...
Doya doya yaşayamadım!…
Oysa ne hayaller kurmuştum! Neler neler yaşamayı ummuştum!
Ama, ne çok hayal kırıkları yaşadım?
İstediğim gibi koşup oynayamadım!
Çocukluğumu yaşayamadım!
Gençlığimde giyinip, kuşanıp gönlümce gezip, arkadaşlarımla eğlenemedım!
Neden?
Niye böyle oldu?
Bende anlayamadım?
Hep, ama hep!
Kaybetmişlik ve çaresizlik ve hayal kırıklığı...
Evet!
Bitirdi beni, bu belirsizlik!
Gönül verdim sana...
Hayatımın en güzel yıllarında...
Ey vicdansız sevgili!
En saf duygularımla…
En güzel sevgimle...
En çıkarsız, yalansız benliğimle!
Anlamadın, anlayamadın…
Neden beni anlamadın! Neden beni peşinde oyuncak ettin! Neden beni ciddiye almadın!
Her şey...
Seni o, ilk gördüğüm an ile başladı.
Evet, bir gülümsemen ile başladı...
Ve hayatım maf oldu...
O, zamanlardan bu güne kadar yaşantımı gözden geçirdim.
Şuan,
yok olmaya karar verdim!
Yoruldum.
Seneler geçtikçe..
Yaş ilerledikçe.. Yorgunluğumu artık iliklerime kadar hissediyorum..
Üzerime ağırlıklar çöktü.
Gözlerim yavaş yavaş kapanıyor!
Yaşamda ki, son kilometreler..
Elveda, hayat!
Elveda yaşam!
Elveda, yok olan hayaller!..
Dinçer Dayı