Herşeye alışıyor insan hayatta, Unutmuyor, ammâ alışıyor...

Annesiz çocukların hasreti hiç dinmiyor,
Seksen yaşına da gelse, bu acıyı yüreğinde taşıyor...

Şu anneler günü var ya her sene,
Annesi olmayanın, anne olamayanın,
Yarasını kaşıyor...

Ahh anne!
Senden başkası hissetmiyor kalbimdeki elemi,
Senden başkası farketmiyor,
Gözlerimdeki nemi...
Diyorlar ki; "Çocuklar annesizde yaşıyor."

Bilmiyorlar ki anne!
Annesinin sıcak kucağında büyümüş,
Şevkâtli kollarının desteğiyle yürümüş,
Sevgi dolu sesiyle söylediği,
Ninnilerle büyümüş evlâtlar,
Nereden bilsin ki, karanlık gecelerde
Yanlızlığın yorganını başına çekmiş
Kaç çocuk ağlaşıyor....

Ahh annem!
Kalbimi en çok kıran ve kanatan şeyi bir bilsen;
Kimsesizliğin, soğuk taşına busunmuş annesiz çocukların,
Yanından geçenler eli cebinde,
Başını diğer tarafa çevirerek,
Yüzünde sevgisiz bir acıma hissi
Parmaklarının ucuyla uzatırken iyilik sandığı kırıntıları,
Sanki eline kir bulaşıyor....

Annesiz çocuklar, küçüçük yüreklerinde,
Dağlar kadar hasret
Dünya kadar keder
Aldığı her nefes sayısınca özlem
Annesine kavuşmanın hayali ve heyacanıyla
Sonsuzluğa koşuyor...

Biliyorum ki, bu hikâyenin sonunda,
Herkes hak ettiğine kavuşuyor...

Seni benden alan ölüm, beni sana getirecek
Bu tesellinin huzuru, iliklerime kadar ulaşıyor.....

Nuriye Akyol/22/4/2023

Görsel alıntıdır