1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1117
Okunma
Vurdumduymaz bir hayatın her daim tasalı bir bekçisiydim ben.
Geceyle gündüzün vuslatıdır şafak,
Güneş ışıkları teğet geçer yüreğimi tan vakti.
Ben yine tasalı,ben yine kaygılı,
Ben yine ıslak pencere camı önünde,geleceğe önyargılı...
Ama doğacaksa güneş ve çark edecekse talih uçurumun eşiğinden,
Gözleri her gün yeniden açmaya değer değil midir?
Katran karası fikirler gidecekse eğer,
Bunun sonu güneşli bir bahar sabahına uyanmak değil midir?
Zehir zemberek günler bile sel gibi akıp geçiyorsa,
Bu yolun son durağı mavi bir ırmak kenarı değil midir?
Umut değil midir insanı yaşama sevincine gark eden,
Ve emek değil midir yürekteki sevgiyi var eden?!!
Cevap Yaz