geceleri uyumayan bir adamım artık
evreni ve tüm bilinmezliği kalbimde taşıyorum
saf öpücüklerle uğurladım gündüzü
geriye bir çöl kaldı uzayıp giden
tutkuların çeşmesindeyim
ıslanan gizemli yollarımla
şafağın izlerini ilk böyle gördüm
ilk böyle yok oldum ve böyle var oldum


geceleri uyumayan bir adamım artık
penceremi kıramıyor kalabalık sesleri
yıldızları misafir edebiliyorum odama
hepsi sığmasa da...
salıvermiş kendisini sokak lambası
ninniler söyleyerek karanlık kaldırımlara
beşiği olmayan minnacık oğlanın sesini duyarım
ilk böyle çıplak sesleri duydum
daha önce duymadığım
Bir ışık çamı dar boşluğun içinde


geceleri uyumayan bir adamım artık
ay ışığı baharın güneyinde
kuzeye gelecek bekliyorum
tüm mevsimsizliğiyle
Karanlık, yaralı bir yarasa kadar uzak
tenimin içi kadar yakın
ilk böyle arafta kaldım ben


geceleri uyumayan bir adamım artık
umut çatıları kuruyorum gökyüzüne
içinde eğrelti çiçeği filizlenerek
zehrini damıtırır
şiirimin tahta kulübesine
ilk böyle içim kan ağladı
bir hıçkırır kadar tatlı