Bıraktı kendini , korkusuzca karanlığa
Her adım bir ışık huzmesine eşlik ederdi
Bilmediği ne varsa bir servetti
Bildiklerini uğrunda harcamaya değen

Sık bir ormanda , gökyüzüne uzanmak gibi
Çaresizlik ne imiş görememek
Saklandı hiç bilmediği bir neden den
Daha sonra anlayacaktı , serzeniş boşunaydı
Bıraktı kendini , sessizliğin kucağına

Anne ninnisi gibi mırıldanmıştı her şey ona
Uykularda , salınmak güzel gelmişti.
Durmak, susmak , bilmek
Yetersizdi tüm bunlar onun saklı mabedin de
Üstü örtülü cennet

Can pazarında satışa çıkmıştı.
Kara zindanlarda büyüyen bir çiçek
Kalamazdı artık , güneş onu çağırdı
Güneşi zindana getirmeliydi.

Çiçek karanlığın bilgisini aydınlatacaktı
Güneşin bir parçasıydı o
Korkak celladı ona öğretmişti
Saklanmayı karanlıkta kalmayı

Oysa cellat bilirdi işini kaybetmeyeceğini
Çığlık çığlığa bağırmak ben buradayım demek
Güneşin ışığını kendi ışığına katmak
Söylenecek ve yapılacak , tek şey vardı.
Cellada karanlığı sevdirmek ve onu oraya hapsetmek