Çağmurla sıvanmıştı göğün beyaz bulutları
Sokak fenerlerin sarı gözleri vardı
Kulaklarımda vapur uğultuları
İçimde terkedilmiş çocuk ağlamaları
Bu mevsimlerde yağmur
Hep böyle sinsi yağardı.

Uzaklarda bir güneş sönmüştü
Gölgeler kaldırımda ölmüştü
Karanlık gözlerime batıyordu
Sokaklar geceyi soluyordu
Ellerin avuçlarımdan akıyordu
Köşede ıslak bir kedi vardı
Böyle gecelerde kim olsa ağlardı.

Gün boyunca bu meydanda
Bir avuç buğdaya tutsaktı güvercinler
Ağaçlar çaresizliğime gülüyordu
Yaşlı vapurlar ölüm beklentisinde.
Birgün kurutacağım bu körfezi
Ne martılar, ne vapurlar
Ne de sen kalacaksın
Korkuyla uyanıp düşlerinden
Yalnızlığına ağlayacaksın.

Meydanda bu gece güvercinler yok
İnsan kalabalığı yok
Meydan yapayalnız
Tut ki bu saatlerde bu meydan
Şiirlerim kadar anlamsız.

İzmir’de bulutlar ağlıyordu
Başı usturalı idam mahkûmları
Sabahı bekliyordu
Saat 04’ü gösteiyordu
Kulaklarımı vapur uğultuları
Yüreğimi aç kurtlar kemiriyordu
Sabah ruzgârının öptüğü deniz suyunda
İsterik bir martı yıkanıyordu
Ve sinsi bir İzmir yağmurunda
Anılar ıslanıyordu...

Emin Barut 1983__ İZMİR