Dost, akraba, arkadaş bilinenlerin yanı sıra daha bir dolu insanın her türden yanlışı karşısında ısrarla iyimserliğe sığınarak hareket eder kimi insan.
Ancak gün gelir, iyimserlik ve iyi niyetin boşuna olduğu fikrini adeta mıh gibi çakarlar insanın beynine, o iyi niyet ve iyimserliği asla hak etmeyen birileri.
Kaç defa tövbe edersin, kaç defa "bu kez son" dersin de yine en başa dönersin insaf, vicdan ve merhamet duygusu ile.
Şu var ki sen hep değişirsin de o birileri asla değişmez. Hep aynı tonlama ve aynı hal tarzı ile insana, insanlığa, dostluk ve yarenliğe aykırılık peşinde koşarlar inatla. Üstelik bu tutumları ile de diğer tüm insanlara da bakış açınızı değiştirirler ne yazık ki.
Aslında onlar hep aynıdır da, dönüp bir bakarsın ki hep sen yanılmaktasın beyhude. Sonra şu söz gelir aklına
-"İnsanlar hayal ettiği müddetçe yaşar, ancak, yaşadıkları müddetçe de yanılırlar"
Ve nihayet dayanılmaz bir hal aldığında ortaya çıkan, hatta zaten hep göz önünde olan tablo, hayal etmeyi de bırakarak, bir daha yanılmamak üzere;
-"Artık gerçekten ve katiyetle, bir daha geri dönüşü olmaksızın bu son" dersin.
Hatta aynen şiirde olduğu gibi ağır da bir söz vererek kendine, uzaklaşırsın ömründen gün çalanlardan
Dost, arkadaş, akraba, yaren, tanıdık, tanımadık her kim olacaksa, illa ki "insan" olsun çevresinde insanın
Eğer o insanların hala nesli tükenmediyse