Bir resim,
bir şiir,
bir yazı,
bakarsın bazan,
erenlerin eremediği o son sır’rım.
Ressamının,
biçtiği sürede ki,
zamanla kendini tamamlayan o tual benim.
Şairin son yazdığı,
kelime,
o kafiye ye sığmaz,
düzensizlik şahı benim.
Dikiş tutmaz,
cümlelerim,
ben,
bana öğretilen,
doğru ve yanlışların,
bedeliyim,
cesedime.
Yazarının bitiremediği,
silip-silip,
düzenlediği,
kaderi,
belirleyen kalemin,
silgi ile yaşadığı aşk benim.
Ben meçhul,
ben fani,
ben deli,
ben ilahi,
ben erenlerin eremediği o son sır’rım.
Doğruda benim,
bana,
yanlışta.
Var edilmiş bunca kainatta,
kendinin farkında,
ve kendine muhtaç,
o müthiş sır bende,
ben ise onda.
Cesedime tanınan zamanda,
zamanla kendini tamamlayan tual,
şiir de ki son kelime,
kaderi belirleyen,
kalemin,
silgi ile yaşadığı aşk benim!
Ben,
eşrefi-mahluk,
beşeri-insan,
ben erenlerin eremediği o son sır’rım...
__şairşizofren__