Keşke o yemeği beraber yeseydik.
Aynı sofrada seninle..
Bir sen bana uzatsaydın kaşığı.
Bir’de ben sana uzatsaydım o kaşığı.
Ve aynı bardaktan yudumlasaydık suyumuzu.
Bir ekmeği bölüşüp seninle paylaşsaydık şu hayatı.

Her akşam’da yemek sonrası çay kahve sonrası.
Muhabbet sohbet etseydik mesala
ben senin dizine yatsaydım.
Sen saçlarımı okşarken ben’de_
uykuya dalsaydım.
Sonrada yatak odamıza gidip
kollarına uzanıp_
uyansaydım sabaha keşke.

Ayrı gayrı olmadan beraber paylaşsaydık hayatı seninle.
Hiç kavga etmeden mutlu bir yuvamız olsaydı keşke
Ve boy boy fidanlar yetiştirseydik seninle.
Onlara anlatsaydık bu büyük sevdamızı.
O güzelim hayalleri beraber
yaşatsaydık seninle keşke.

Ben senin için ne_
hayaller kurmuştum oysa.
İkimiz için ne umutlar beslemiştim.
Hatta yere göğe
sığdıramadığım o büyük aşkımızı.
Kalbime yazdığım gibi.
Dağa taşa ağaçlara’da kazıdım ben.
Kararlar başka çıktı kurallarsa ayrı.

Nereden bilebilirdim ki bu suskunluğumun.
Başıma bela açıcağını.
Ve seni sonuza kadar kaybedeceğimi.
Büyüklerime karşı gelemedim.
Yapmayın etmeyin daha ben çocuğum
ve benim sevdiğim değer_
verdiğim var diyemedim.
Onlar bizim dediğimiz olacak
dedi biz ne dersek o dediler.
Ve öylede oldu.

Tüm sevdiklerim bir oldular.
Yıktılar o güzelim hayellerimi_
düşlerimi hatta çocukluğumuda aldılar
Değermiydi bilmiyorum ama.
Başlık uğruna o küçücük bedene.
Babam yaştaki lere feda ettiler.
O günden sonra senide kaybettim.
Yakınlarımda cebini doldurup yok oldular.

Şimdi ne yakınım kaldı nede uzağım.
Herkes uzaklaştı birer birer.
O günden sonra ne aradılar.
Ne’de sordular.
Ben’de rüzgar nereye
eserse oraya sürüklendim.
Yaşadıklarım yaşımdan büyüktü benim
Öksüz gibi büyüdüğüm şu hayat’ta.
Bir Yaradan Allah bir’de_
içimde kanayan şu senin senin sevdan kaldı.

Ben senden sonra hiç kimseyi sevemedim.
İnan bir gün mutlu da olamadım.
Hayatıma girenlerde tıpkı yakınlarım gibi
vurdular can evimden.
Her geçen bir yük koydu omuzlarıma.
Yüküm ağırdı.
Senin sevdan da ağır geldi bana.
Keşke bu kadar suskun olmasaydım
Kimbilir belkide böyle olmazdı.

Bir zaman sonra gülüşlerimi de yitirdim.
Çeşme gibi akan göz yaşlarımda kurudu.
Geriye sadece acı dolu_
bakan bir çift gözler.
Ve bir de senin hasretin vardı.
Seni sensiz yaşamak bana_
hem ölüm hem de zülümdü.
Yapayanlız kaldım şu koca dünyada
Çıkmaz sokaklarda keşkelerimle
Sensiz ve çaresiz.
Yazan/samsunlu garip yolcu🥀❤️‍🩹