Düşündüm de dün gece,
Neleri heba etmişim ömrümde,
Beyaz camın karşısında harcamışım
Okkalı mısraları…

Oysa ilk gençlik yıllarını,
Şiir gibi yaşamalıydım değil mi?
Gittiğim yerlerde, gündüz güneş, gece ay,
Varlığı bereket, yüreği saray,
Dörtnala koşan bir deli tay olmak,
Gelecekten iplik iplik umutları sağmak vardı
Bilseydim!

Düşündüm de dün gece,
Gecenin tam ortasında, yalnızlığın oltasında,
Yem olmuşum karanlıklara…
Rüya zannetmişim yaşananları…

Oysa bilmeliydim ömür bu, oyun değil;
“Akkuş’un Gürgenleri” türküsünü ilk duyduğum gün,
Sesinden ayrı kaldığım gündü annemin.
Toprak yollarında çamurlara battığım,
İliklerime kadar üşüyerek,
Tahta bir ranzada yattığım ilkokul lojmanında,
En güzel şiirlerini yazmalıydım çilenin.
Gözyaşının buz tuttuğu o zemheri gününde,
Yağmur olup yağmak vardı
Bilseydim!

Düşündüm de dün gece,
Nasıl dayanmışım hasretliğe,
Üstelik nişanlıydım sevgili eşime.
Duyunca telefonda sesini, yüreğimden bir şeyler akardı,
Sanki kalbime doğru uzanan bir el vardı!
Ağlamaklı oluyordum konuşma bittiğinde.

Oysa o zamanlar, şiirin en güzelini,
Hasretliğin en derinini ilmek ilmek dokumalıydım.
Kalbime akan sıcak duygunun,
Destanını okumalıydım.
“Ordu’nun dereleri” yukarı akmalıydı,
O hışımla yakmalıydı kalem kâğıdı;
Küllerimden yeniden doğmak vardı
Bilseydim!

Halil Gülşen