Artık sen yoksun
Gökyüzü renklerini kaybedecek
Rüzgarlar bağırmayacak bir daha
Gül bülbüle
Bülbül güle
Tutunamayacak...
Kelimeler anlarda hapis kalacak
ve Yaşam duracak belkide
Ne ölümü öldüre bildik
Ne de güle bildik...
Şu kısacık hayatımız
Bir felaketin senaryosu gibi

Sen yoksun ya
Belki de anlamlar anlamlarını yitirecek
Hiçlikle belki de
yani koskocaman Bir Boşluğa düşeceğiz
Ayaklarınızın altında dünya Kayarken
sersemlenmiş halde Anılar
gözlerimizin altındaki mor halkalar olacak...


Hiçlikle uğraşacağız
Yoklukla mücadele edeceğiz
Belkide Bir ömür böyle yaşayacağız
Öleceğiz belki
ya da yaşama tutunacağız Çelikten tırnaklarla
Sonra bu tutunmalarımız dayanamayacak
Umudu yeşertirken
Çorak hayallerimde
Bir bir ölecek hayallerim...


Mezarlar kazacağız
mezarlara gireceğiz
çiçekleri inandırıp
çiçekleri öldüreceğiz
Sonrası hiçlik işte
Belkide
gökkuşağını asacağız
yıldızları yine indireceğiz gök yüzden
Sonra Bir şamar da biz vuracağız
Çünkü biz çirkinler
Her güzelliği yıkmak hakkı görürüz kendimizde..
Ve kaybederiz...

Ey Ay
Seni dostlarından ayırdığımızdan beri
Çehreni göstermiyorsun
Biz ne tür felaketler doğurduk
Ey gökyüzünde sallanan mucize
Zühre sen gittiğinden beri parlamıyor
sen gittiğinden beri ben yokum
yoklukta seni arıyorum
ellerimden hiçbir şey gelmiyor
Aslında Hak ettiğimiz bir sonu yaşarken
Seni andıran
Nice güzel şeyleri yok etmişiz meğer