Şairnamem II

Gün batmadan
Hızlı adımlarla yürürken karşı kıyıya
Trenler gelip geçiyor vagonumda
Ağaçlar otlar dağlar hızla geçiyor gözümde
Çocuklar büyütüyorum çocukluğuma
Toprak bir evin naylon penceresinden
Ne vardı kim bekliyor orda
Ömrün rüzgarını yuvarlayıp balya balya sürükledim

Avucumda kuş kadardı dünya yola çıkarken
Gül yapraklarından fal baktığım renkli rüya
Dağlar aşılmak için değil miydi düzler koşmaya
Kaynayan kanımı anlımda damlata damlata
Bütün gücümle yüklediğim yaşamaya

Kaybolurken ardımda kalanlar
Her durakta her konaktan yeni simalar
Her simada renkli renksiz yansımalar
Uzay boşluğu gibi zaman yutuyor durmadan
İzler izinsiz çıkıp gidiyor hafızandan
Eskitince zaman kanamasız kanıyor yaran

Karşının karşısı, karşının karşısının karşısı
Her karşıda karşı içinden çıkılmaz bir çarşı
Alanı satanı kaçanı göçeni öleni iteni
Yer kürenin her yerinde ayni biçimlenen
Değişen tek şey zaman değil ömür tükenişi
İnsanda hayvanda her canlıda

Yerde gökte değişen bir şey yok
Her kış uykuya dalışı her bahar uyanışı
Ay’ıyla güneşiyle gecesiyle gündüzüyle
Tek uyanmayan insan
Ölüp giderken

Coşkûnî