Aşdubeee..
Aşdubeeeee;
... ?!..
aayy Aşdubeee!!!
(Ayşedudu ebee)
(anneanne)
.
“Aşdud bee…”
!
“Aşdubee aayy Aşdudebee”
?
gı gan-ter içindeyin,
uyuyağalmışıyın, köpeklemişiyin
va! canım geçivimiş;
o talaşeynen epili kesdirmişiyin
dalıvımış uyuymuşuyun
“Aşdubee” “Aşdubeee”
ganım çekilmiş..
fücutum soğumuş töbossun
her yannarım keçeleşmiş
uyuşmuş; varsın uyuşsun,
varsın ossun hamdolsun!;
“boş ver herşeyleri bi taha sarıl!
Allah senden ırazı ossun
hemi dee
bi değil bin kere;
böyük zevdam Ismayıl..”
.
yazzık çocuğ-aşşadan fira ünneyoru
çığrınıyoru habire..
“Aşdubee”
“ayy Aş du beee”
neçe sonura kendime ğelebildim
“-sus hey ciğerinden yanmayasıca” dedim
“ömürde bi hovardalığa getce(ği)dim
onu da ay a(ğ)şamdan doğdu”
demiş, bencişleyin eveli biri,
aynı mitli öyle oldu
o hesap yalan deği(l) vallahi,
hemen çıkdım hanaya,
o değilden tabi
el alışgannığıyna(n),
yazmamı düzeldelek.. emme…
ne duyduğuma inanıyon,
ne eşgere gördüğüme
aklım dolay dolay gezmelerde
ben yarım galan ürüyama yanıyon
ezbere sapırdanıyon
“buyurun buyurun”
“buyurun” deyon
emme bi-türlü netçe(ği)mi bilemeyon
eyicene şaşanlayon
“buyurun”
.
bu o mu hinci? va!?..
bu adam Ismayıl mı? acabınaola!
hiş bizim köylü biri ğibi de(ğil)
görsem file bilemezdim (v)malla
yüzüne bakmadan bille,
“buyurun buyurun”
ezbere töbossun
.
köydekinner gibi “yağlık” deği(l)
şee(hi)r garıları ğibi
hanımcık “yazma” örtünmüşüyün
“buyurun buyurun”
bakdım çocuk da çıkıyoru okarı,
okarda Allah var; çıkdı mıydı
yollaycağdım anasına
“evde garabüber yoğumuş” goya
eşşeğ(in) eşşek gafası
gurampam aklıma file bi ğelse ye
bakdım başbaşa gomaycak ikimizi
dam başında alağodum Anşayı
“-gel gülüm bi”
.
alelacele hökmetdim
“Ismayıl emmin yorulmasın gadınım
sen al hunnarı da”,
gene eletivi Hesne Ğellabannara
ebem yolladı de imi ğözelim”
deye tembeyhledim
çıkıları bohçaladım,
bi de neyeyse iki lera sıkışdırdım eline
“-kimselere deyvime imi ebecezim”
Anşa getdi-vardı Hesne Ğelinnere..
.