Güzel mi var, güzel görebilmek mi mesele
En kuytusundaki hazine de olsa göremez
El değmemiş bakirlikte cümbüşü sezemez
En mülayim hale uzaksa ruhtaki o duruş
Dil bilmez, konuşsa da asla güzel söylemez.

Servetimin tümünü harcardırm uğruna
Her ne yaptıksa bir arayış değil mi şu dünya
Yüze aynsıyan neşe, gözdeki şu ışık olmasa
Sevgiye biçilir mi bir değer, o eğilmez, dik
Zerreleri bile ilham katandır onun, hazine
Gerçekten sevebilen,sevilenle çekilir her çile...

Şu ahengi katan ne varsa hayata dair
Bize değmeden kazanmıyor anlamını
Bizse ya hiçliyoruz onca emeği, vefasızca
Yahut münferit mevzulardan kesiliyor yol setlerle
Yürünesi olamıyor hayat nefsi çirkinliklerle.

Hayatın içinde bir duruş olmalı ki saygın
Gözler gülmeli, gönülller hep sevgiye yangın
Hanilerinden yıkılmadık mı oncadır içindeyiz
Pişmanlıklarla beslenmekten ederiz veryansın.

Gölge olmadan birilerine bulmaktır güzeli
Engelleri kaldırabilmek değil mi özde ironi
Oysa çoktan yorgunuz biz, anlaşılamamaktan
Kafamızdaki gürültünün nedeni de odur
İnsanlar mışlı takıntılarla soluyor günü, ayı
Kaçıyor böyle olunca da elden onun resitali.

Bizden ötekilere temas etmiyorsa onun rüzgarı
Neye yarar onca hengameden sonra gelen baharı
Vaylanmalar tüyleri diken diken etmedimi hep
Terden sonra işitilenler gönle hakça bir edep.

Ya yarına da uzanacak elle birlikte, açacak gül
Yahutta kesilecek yolları onun yaşanansa zul
Ne için varolduğunu bilmemekten düşülür çukura
Varlığın anlamını kavrayanlarla gidilir her yola.

Öykünülesi işler, kişilikler,eserler ne de çok
Kanımca istikameti veren de zeytin dalından ok
Düşmanlıkları, buğzu, dedikoduları atarsak
Yeri gelir karın, buzun üstünde ölümüne yatarsak
Esse de boranlar fısıltıdan ibaret olurlar bize
Şu sevebilme arzusu var ya, en pahasız hediye.

Oğuzhan KÜLTE