İSTANBUL’DA BAYRAM SABAHI

Bugün de doğdu güneş, aydınlandı bütün İstanbul.
Gökyüzü pırıl pırıl.
Merhaba yeni gün.
Merhaba yaşam.
Merhaba doğa.
Şükürler olsun, bugün de hayata gözlerimi açtım.
Şükürler olsun, adına yaşamak denirse, bugün de yaşıyorum.
Yatağımdan fırlayıp, duş alıyorum.
Ardından balkona koşuyorum.

Bugün bayram sabahı.
Sokaklar hareketli.
Yürek taşıdığını iddia eden her bir kişi, tilki kurnazlığına bürünmüş!
Akrabalar, akbaba olmuş.
Komşular tam bir sessizlik içinde!
Gün ağmadan; avını henüz yakalayan bir baykuş edasıyla hareket ediyor herkes.

85’indeki Mehmet amca uyuyamıyor eskisi gibi.
Balkonda oturmuş sigara içiyor.
Şu zıkkımı bırakmadı gitti.
Halide teyze; şimdi rutin haline getirdiği mis kokulu kahvesini hazırlayıp, az sonra; tepsiye koyacak ve elleri titreyerek getirip, tebessümle; Mehmet amcaya ikram edecek.

Ah be garibim ah. Şu Ali bey yok mu, Ali bey, içim burkuluyor görünce.
Henüz emekli oldu.
Üniversitede okuyan iki çocuğuna yetiştirebilmek için, sabah ezanında uyanır, Metro’nun hareket saatini (06:00) olmasını bekler durur.

Fatma teyze bir alem ya, obsesifim deyip, son surat temzliğe girişmiş.

Cemal amca mı?
Dişlerini gıcırdatıp duruyor.
Bağımlı garibim.
Hele bir kahvaltısını yapsın, şarabı aldığı gibi sahile koşacak.

Ben mi?
Tuhaf bir kişiliğim bilirsin.
Bütün dünyam edebiyat ve sanat!
Ben de oturmuş, şiir örme derdindeyim!
Kim bilir hangi okuyucunun bam teline dokunup, hangi yüreği okşarken, hangi gözlere yaş düşüreceğim!

Tabii ki çapkın delikanlı Hanifi’yi de unutmamak gerek! Mavi boncuk dağıtıp durur mahallenin kızlarına.
Başka bir mahallede, Umay’a, Aybike’ye evlenme teklifi ediyor serseri birileri.

Emre mi?
Tam bir işkolik.
Kos koca şirketi o kurtaracak sanki.
Koltuğunda dosyalarla bayram gününde bile işe gidecek, mesai bittiğinde dosyalarla eve dönecek.

Tabi İstanbul burası.
Her gün, her bir mahallenin, her bir noktasında, farklı cümbüş çalınır.
Yaşamda çaresizliğin adıdır İstanbul.
Mahkumiyet bu olsa gerek!
İyisiyle, kötüsüyle her yeni güne yeni umutlarla uyanmak isterken, onlarca umutsuzluk, onlarca çaresizlik, onlarca kıvranmayla karşılaşıyor insan!
Bu İstanbul’un, kaderidir.
Kasırgaları giyinip, fırtınalarda saç taramaya benzer İstanbul’da yaşamak!

Efkan ÖTGÜN