GİYOTİN

geceden
kesif bir ayrılık kokusu sızar
sabaha
yanaklarımda iyot izleri

tırmalar yüreğimi yokluğun
ve ben
ruhumda senli bulantı
ölüm kusarım

vasıfsız aşklara meylik düşlerde
ruhumun uyuşuk ss’leri
çiğneyerek geçer çürüyen cesedimi

kaç zamandır göremediğim rüyalara giz/lenirim
hükmen ölümüne karar verilmiş yüreğim
çekilir prangaya
kimi hazırlarken giyotin sehpası
kimi kuruyor darağacı

titreyerek dizlerim
sorarım kendime
hangi aşkla öldürecekler beni

tam da o an öğreniyorum
aşkla sevmenin suç sayıldığını
yüzüme okunurken gerekçeli ölüm kararı

meğer kalemim çoktan kırılmış
başım öne eğik
sadece buruk tebessümlerle susuyorum

son arzum sorulmadan az evvel
gözgöze geliyorum
karşımda silüetin
o an yakalıyorum bakışlarından
beni asla
ve katiyen sevmediğini

nihayet son arzum sorulur
cevap veririm
yeri, göğü, kainatı yaratana
andolsun ki
çok sevdim onu

ve
boynum vurulur

Efkan ÖTGÜN