Hüznün resmini hatırlatır kelebekler bana
Kozasını yırtıp çıkarken sonsuzluğa
Sonbahar yaprakları gibi yapraklarını soyunarak
Kendi kayboluşlarına ağ örüp
Ölüme çiçek açarlar
Bir tek yalnızlığıdır ömür boyu yalnız bırakmayan
Renklerin ahengiyle yok oluşa kanat çırparlar
Kurumuş çiçeklerinin dökülmüşlükleriyle beraber

Hüzün makamı yüreğinin aynasıdır
Yaşamında bir gün değil bir ömür saklıdır
Av kim avcı kim bilinmezliğin çıkmazında
Dokunur hayatın bir ucuna
Güneşin altın ışıklarının gözündeki yansımasıyla


Hayata doğru bir keşif uçuşu yapar önce
Şimdi uçma vaktidir özgürlüğün gizemine
karşılıksız sevginin sevinciyle
Uçar gönülden gönüle
Güneş batarken bir garip his dolar
Dalıp gider güneşin karanlığına
Bitmiştir ömrünün sıcaklığı
Dalma vakti gelmiştir karanlığın içine
Yaşadığı bir günlük hikayedir işte