Sen yokken ben çok yazdım,
Karaladım,sildim,bozdum yeniden yaptım,
Bir siyaha bir beyaza bulandım,
Aklandım karalandım...
Cennetin kuytu köşelerine saklandım,
Ve bi baktım yasak elmayı tattım !!!
Kendimi cehennemin sıcağında ısıttım,
Yüreğim sıcağa inat,buz keser damarlarım. . .

Sen yokken ben hep tek yaşadım
Tek kişilikti heybemde barındırdığım yaşamım,
Sakladığım bir kalbim bir anılarım,
Hatıraların,içinde sadece acılarımın bulunduğu fermanım. . .
Çok ağladım çok yaralandım,
Kanadım,kanattım,acımadım
Ve bi baktım can havlinde can alıcıydı bakışlarım...

Sen yokken günahlara bulandım,
Gün günahlarımı açtı,
Gece perde oldu kapattı,
Ben sen yokken çok sızlandım çok gizlendim
Gecenin kollarıydı atıldığım. . .

Sen yokken zindanlara açıldı kapılarım
Kendime sorduğumda bulduğum tek kanıtım :
‘’yaralarımdı yaraladığım sandığım
ruhumun aciz varoluşu kandırıldım’’. . .
Düştüm darbe aldım,
kurşunu kalbime sıktım,
hançerim elimde kanlı bıçaklım. . .
kanattığım kanlarda kendime aitmiş anladım

Sen yokken !!!
Sen yok olmuşken
seni ben,beni sen sanmıştım
Oysa;
Kara gecenin koynunda karabasanlı rüyamdaydım
Vee uyandım. . .
yaralarım,kanlarım,acılarım,hatıralarım
benimmiş uykudan uyanınca anladım ...
Senli sanarken rüyamı uyandırıldım
yine kandırıldım,karabasanımdın ağır yükünden anladım...
Sana ait karabasanlı rüyalarımdan son uyanışım
Artık uyanmamak üzere uyumam lazım. . .
. . . MaViMaSaL . . .