Saçları kumraldı,upuzundu,lüle lüle idi.
Yüreği kan ağlasa da,hiç kimselere belli etmez,
Yeşil gözleri ışıl ışıl parlar ve yüzü daima gülerdi.
Gülerdi ama,niçin güldüğünü kimse bilmezdi.
Bir umutsuzluğun çıkmazında kıvranıyordu,Annali.

Bir bar kadınıydı o,çok içerdi.
O kucak senin,bu kucak benim,geceleri böyle geçerdi.
Yapayalnız,kapkaranlık bir hayatın içindeydi.
Ümitlerini de,birer birer yitirmişti.
Ama,yine de kahkahalarla güler,
Üzüldüğünü,hiç mi hiç belli etmezdi,Annali.

Sonu gelmeyecek bir hayatın girdabında kıvranıyordu.
Bir kez kötü kaderinin kurbanı olmuştu.
İsyan etse de,ağlasa da,hiçbir şey değişmeyecekti ki.
Bu çıkmazdan ölmeden kurtuluş olmadığını çok iyi biliyordu.
Onun için ölümü bile gülerek karşılamak istiyordu,Annali.

Erman Ulusoy
Kırklareli