Zürafalar boynunu, uzatırken rüyama
Tilkiler dağdan gelip, ateşi yakmış abla!
Yılanda yuttuğundan, anlatırken rüyama
Akrepler de zehrini, içime dökmüş abla!


İyilikten dem vurmaz, zalimlerin dilleri
Baharımız gelmişte, açmaz sevgi gülleri
Celallenmiş duygular, fırtınadır yelleri
Nihayet öfkemizi, görenler çıkmış abla!


Lafımı da söylerim, Azam’ım büyüklere!
Üflenmiş makamlar da, verilmiş kıyaklara
Gelde sözü söyleme, türemiş oynaklara
Menfaat ateşinde, yananlar çokmuş abla!


Üstüne rahmet okut, sevabı sana kalsın
Derdini bölüştürde, yüklüsü benim olsun
Gelmiş de gidiyoruz, şairden sayan alsın
Kalemini kırmadan, gideni yokmuş abla!


Günah ile doğmadım, şimdi aciz bir kulum
İncitmesin sözlerim, nihayetinde yelim
Savurdum harmanımı, günaha çıktı yolum
Türlü türlü musibet, başıma çökmüş abla!


Hassasi de fanidir, olana Allah kerim
Kesilmiş nefeslerim, gelmesin daha derim
Ecel çalmış kapımı, kara topraktır yerim
Umarım sevenleri, güllere bakmış abla!


Eski bir şiirimi yeniden düzenleyerek paylaşmak ihtiyacı duydum.