“-esla düşüncememizi sormaz
ilafının üsdüne nokda ğondurtdurmazdı
esla milim fazla ğonuşmaz
bakışıynan dediklerinin tafsilatını
tehnede Üseyin ağam sıralardı da sıralardı
bi bakışıynan ne zaman dedi bunnarı
şaş valla!; hafsalam almazdı!.
elebaşımız Hasan ağamın kısık gözle bi bakışı
yeter de artardı
.
hemen ordan sürdüğ-atları
öğnde her zamankı ğibi Hasan Ağam gene
biz peşinde tin tin tin, o nere sürerse
Üseyin Ağam onun iki boy gerisinde
ben de onun gerisinde peşinden sürdüm,
zaten dayıma onu tığlar düşünürdüm
ya hu, bu ağalar ağası Hasan ağa
kim-bili(r) gene ne dedi acabına ola
.
Gır Hasan emmim geçi güderkene Köytarlasında
Tekkedenyüz’ün aşıdında
yanına vardık, hep barabar!
ben atların başında,
easas duruşda bekledim
onnar höyle ıralaşdılar
Hasan Ağam; selem merdi
“selamun aleyküm Hasan Emmi!”,
“aleyküm selam, Gara ye(ğe)nim”
sonura merabalaşdılar
meraba-meraba-meraba-meraba
.
illem o tabaka,
bize de illa
biz cağara mı içeriz Hasan Ağamın yanında
ben Üseyin ağamın annacında
“sağ ol emmi ben işmen” dedi,
üseyin ağamda
ben de;
“sağ ol emmi ben de işmen” dedim
bana uzadınca
Üseyin Ağam yalınız ğaldık mı isderdi,
çıkarı(r) veri(r)dim,
sömürü(r)dü valla
“bak asdanım sakın içeyin deme hu mereti
Hasan ağama dakılalı beri içerin(m)
bi faydasını ğörmedim
i(n)sanın ömrünü yeyo(r) valla
ben de onu aşıtladınca
ilk iş sarılı(r)dım bu can duşmanıma
.
“buyurun gara yeğenner; bu üş yeğit
hayırdır bişiy mi oldu len; yonusa
“cingen beyinin garı boşadığı fakit”
hankı yeller atdı sizi hu zamanda,
ne işiniz varıdı bu Allahın dağının başında”
“bizim şerinen ne işimiz olur Hasan-emmi”
durduk yerde Hasan Abey okardan duttu işi
.
“emmi, sen bu köyün en akıllı adamısındır
biz düşündük daşındık, ne fakıtdır
sen de münasip görüşen
yani bize “hı?” dersen”
demeye ğalmadan
“öğünde agası var bizimo(ğ)lan
“kelp olayn olmaz” dedi çıkdı,
eşşe(ği) yokuşa sürdü, senin Gır Hasan
“-yau o ilaf gızın öğünde gız,
o(ğ)anın öğünde o(ğ)lan olusa
o öyle denir” filen derken
öteden beriden..
.
Hasan Emmi deyceğinden geri galmadı
yau ben de düşünüyon, bu iş nası
ne-z(a)man, nassı(l) ğeldi buruya
annayan varısa beri-ğelsin valla
Alla-hallaa?
.
“-hepimiz biliyoz o ğız varıkana
o(ğ)lan başgasını almaz-alamaz,
eski köye yeni adet olmaz
o ğız e(v)mizin gıranına gelin olu(r)sa
bu iş; böğün olmasa?
yarın elerde bek garın a(ğ)rıdır,
olmadık gan akıtdırır,
her Allahın günü,
her öyün, her fırsantda nize-gavga
biziki abasına hızmata varmaz
selem mermez, bayramlamaz
onnar da bize hırlı soluk-solumaz
köpek gibi hırlaşılır
bi bizde de(ği)l valla
gonu-gonşuda da dirlik-mirlik galmaz,
bu iş baya epey can acıdır
.
haa; ben cümle ğapımı öte yanna açarın
iki kerpiç keserin,
Bekirlerden yanna bakan camları gaparın
emme köylünün yüzüne nası(l)bakcanız
varın onu da siz hesabedin,
ben bu gadar bilirin,
size bu ğadar derin
gerisini varın siz hesabedin!”
.
“yani önşe işin bu cihetinin halledilmesi
bertarafı ilazım deyon Hasan Emmi
son sözün bu öyle mi?”
“-bu da benim deği sizin meselemeniz
yeter ki siz el atın bi
evelallah sedeyağdan gıl çeker gibi
halledersiniz!
sen bu ğenşlere buyur
sizden yanna gaygım yok evellallah
sen bi “hı” desen olur
maşşallah-subanallah”
.
“-ıhıcık Üsenin yüzü,
bi yanda emmisinin gızı,
öte yanda Musduğun öz be öz yeğeni..
onnar gabil ediyosa,
sen de üsdelik akraba olacan da
bu deligannıların üçü
içiniz alıyo, vicdanınız gabil ediyosa,
benim uçu(n) da hava hoş ağa!”
.
“heş meseleme yok Hasan Emmi!”
“- eh madem öyle
pilavdan dönenin gaşşı(ğı) gırılsın
ben de üsdüme düşen mazifeyi yapacan
sözüm söz Hasan”
.
Hasan Abem diklendi,
“-başga bi köye gederse oluu(r) mu Emmi”
“..?..”
“-olur mu! deyon yani”
Hasan Emmi
“başga türlü mümkünatı yok ki
var mı..?”
“-tamam!
tamam öyley(s)e sen o işi
işin o cihetini bize burak Hasan Emmi”
döndü bana gayat zert emretti;
“öp len..
öp Hasan Emmimin elini
dur! önşe ben öpeyin bi
ver elini öpeyin
öpeyin Hasan Emmi”
öptü gayat memnin,
gayat hormetli
öp len düğür bobanın elini”
.