HEP VAR OLDUK
Ellerimizi hep umutla açtık Mevla’ya
Yağmurda karda kışta kıyamette
Dilekte bulunduk fısıldadık hep içimizden
Bağışlanmamızı affımızı talep ettik
Yaratan var eden Rab dediğimiz güçten.

Üzüldüğümüz, yas tuttuğumuz günler oldu
Belki de öyle zamanlar oldu insan olarak ağladığımız
Pes etmedik hiç küsüp kin tutmadık kimseye.

Devamlı kaçındık küfürden günah olanlardan
Şer odaklarından uzak kalmaya çalıştık
Dost edinmedik şeytanlaşmış güruhları
Helâlı bırakıp dalmadık bodoslama harama.

Her zaman temiz sularda yıkanıp arındık
Tecavüz etmedik yetimin kamunun mallarına
Böyle öğretti büyüklerimiz atalarımız bize.

Her zaman kendi sahamızda avlandık
Yağmurlar yıkayıp götürdü arındık günahlardan
Cehennemi anladık cennet için çalıştık
Tohum ektik nice mahsuller biçtik
Meyveler üretip büyüttük oğlanlı kızlı.

Yaşamak için insanlık için çalıştık öf demeden
Mevsimler cemreler misali sürdürdük hayatımızı.

Bir zamanlar çocuk olduk içimize çektik temiz havayı
Büyüdük boy attık gençliğe hayaller kurduk
Sevmeye çalıştık sevildik kimi zamanda
Baba olduk anne olduk kök saldık geldiğimiz toprağa
Durmuş Karabağlı