gula(ğı)ma ğeldi “candırma
bizikinnere bek ezziyet etmiş”
Hasan Ağamınan, Üseyin Agamı da ğarağola çekmiş
bereket Depeli Memet şikatından caymış da?
bakdım biğün bizikinner,
Akçovadan okarıya ğelip ğeli(r)ller
yüz dönümde maada
günnerdir açız,
birbirimizden başga i(n)san görmemişiyiz
bağırıyon ga(y)ri “Üseynaaa!!!,
buradayın Hasanaaa!!!”
el etdim,
seğirtdim mardım yannarına!
kendimden geşdim
atıldım ğetdim geri ğelesiya
.
elimden ne ğeli(r)di
bişiy gelmezdi,
bişiy de gelmedi zati
yannış etdiğimi bile bile,
göz göre-ğöre
olmasa eyiydi
gader helbetde emme,
oldu bi kere..
elden ne ğeli(r)
hala utanırın, heş anaman
bizi(m)kinin yüzüne bakaman
demek kiyne gaderimiz böyle
olmayaydı eyiydi emme
oldu bi kere
.
hinci “hu” desem, geşdi-ğetdi
elden ne ğeli(r)
ne o-zman, ne de hu an da oldu, eğerine
aklımdan yannış bişiy geşdiyse;
namerd olayın, köpeğ olu(r) ürerin
Allah beni topra(ğı)na gabil etmesin..
Peygamberin şafatını görmeyeyin
evlatlarımın hayrını ğörmeyen
pişmanın nadimin
.
senin annaca(ğı)n şeytana uyduk emme
o ğüne gadak zerre mıkdar aklımdan geşdiyse,
yohut ki taha sonura da,
ıcıcık bi feylim bozulduysa
bi gasdım marısa, olduysa
iki ğözüm birden öğüme aksın
namerd olayın,
el içine çıkmak nasip olmasın
.
uyduk şeytana, Allah şaşırtmasın
seytannarım Hasoyunan Hüso!
“Bizim Avrat” ayları ğeç yıllar sonura bile
avratlık-mavratlık pesso
hinci deği(l) de o zaman bile sorsan
içimden geçeni hâlâ taha bin pişmanın
hele de Elif’e
yazzığ etdim yeminne(n)
.
de(y)zem olması bi yana,
bunun bobası, anası-gardaşları
neye dersen benim de gardaşlarım marıdı..
eve ğeldik, dedem neşeli
görsen bi!
ne ben ırazıyın, ne anam gayıl
gelde işin işinden sıyrıl, Ismayıl
.
zati(en) düğün-müğün hakgetire..
bi Guran okudduk köyde
adet yerini bulsun deye
gonu-ğonşu bile gelmedi sayılı(r)
hiş kimse hatır gönül dinnemedi
Haso, Hüso, bi kaş da akraba
o ğada(r)
bi Allahın gulu ğelmedi
bizim evden gelin çıkdı
bizim eve gelin girdi Teslime
.
olmadı emme
olduk getdik işdehe..
gaderimiz, alnımızın yazısı
yazımız böyleymiş demek kine,
ha şükür emrine..
.
nasibimiş, ga(y)ri “bu”nnan olduk ğetdik
emme bi taha da bana “gardaşım” deyen
de(y)zelerimin ellerini öpemedik
benim ne günahım mar
dezelerimin ne güna(hı) var
anam bek öğserdi dezelerimi,
adlarını ansalar ağlardı
biğün horata etdim
“dezem bayramda seni gelsin demiş”
hankısı bile demedi
“ah keşge,
ayaklarına ğapanmamıyın” dedi
“hankısı demiş” dedim
“hankısı olu(r)sa ossun len yavrım”
“onnar benim böyüğüm, anam sayılıllar” dedi
horata edeyin derkene
benim anama ettiğim kötünnük ba(ğ)rımı deldi
.
oyusa anamın ne suçu-güna(hı) varıdı,
gardaşlarına hasiret getdi zavallı
annaç annaca gelmediler bi taha
ne cenazede, ne düğünde-ne bayramlarda
.
“ne ölüme, ne ölüsüne” deyesiymiş
Haçça dezem, Aşa dezeme
“ne ölüme ne ölüsüne” demiş
Aşa dezemde
o ğünden sonura gapı dışarı çıkmamış ikisi de
ikisi de selem mermediler anama da
Haçca dezemin ne güna(hı) varıdı acaba
Aşa dezemin de
anamın ne güna(hı) obalı varısa
bek mutuydular birbirlerine
günah da benim, obal da
.