Bir yalnız gün daha bitti
Güneşin izinden kızıllar içinde
Yorgun bir gönül
Batışını seyretti güneşle birlikte
Işığın ölümü gibi
Umutlarının.

Yıkıntılarının arasında gezdi bütün gün
Yüreğinin heyecanını aradı
Avuçlarında hüzün
Gözleri üzgün.

Sonra lacivert bir gece başladı
Aynı renk elbiselerini giymişti deniz
Yakamozlar parıldadı gözlerinde
Belkiler tutuştu cılız
Bakışları parlak
Bakışları yıldız yıldız.

Sensizlik dolaştı yalınayak
Kumların hışırtılarında ayak izleri
Belki bir de bensizlik,
Dönüşü yoktu farklı yönlere yürüyüşün
Başka renk bilmezdi artık
Lacivertlerdeki hüzün,
Hepsi karamsar, hepsi üzgün...

Kendi gölgesine mahkûm biri dolaşırdı ya
Sessizliklerin efendisiydi
Lacivert karanlıklarda
Kendi ayak izlerinde silinmeye mahkûm edilmişti gidişinle
Aynalarda arama boşuna
O artık
O artık sensiz görüntülerin efendisiydi.

İki kişilik kalabalıklar yasaklanmıştı heyecanlarına,
Bakışlarından koparılmıştı bakışları
Oysa ne çok dilenmişti gözlerini
Kimse göremedi
Geçemedi sınırları elenmişti.

Oysa nasıl beklemişti bilsen
Bir gelse demişti,
Gelmişsin gibi hayallerinde, ellerini tutmuş
Ne çok gülümsemişti.

Rüyalar sensizlikle çıldırmıştı
Uyunmadan yaşanır olmuştu her gece her gece
Lacivertler altında bir gölge koşuyordu
Senden habersiz
Gittikçe yaklaşıyordu.

Gölgenin ardında sen yoktun
"Yoktun!" diyordu hayal kırıklığı can çekişirken, gülüm
"Yoktun!" diyordu
"Lacivert bir geceydi gördüğüm
Siyahlara büründü bekleyiş
Gönlümdeki umutlar soluyor artık
Işıklar kördüğüm,
Bu kaçıncı lacivert geceydi
Bilemezsin sensiz öldüğüm."

Her gece lacivertti
Her gece kayboluyordum.
Turgut UZDU