çok içten bir şiir yazıyor efkarlı şair
hüzünlenmemek elde değil
kederlere acılar karışmış
İsyan duygular
vurmuşta vurmuş yüreğe
berzah aleminde arar oldu sevdayı..

Sessiz bir sokak arasında suskun
dökülmüş gözyaşların
karanlık çökmüş gecelerine
kayıp yıldızlar, dolunay ve gece
hani mehtabı izlerken pencerenden
umutların çağlayan olurdu...

bembeyaz açan erik ağacının üzerinde
garip, yalnız bir serçe görürdün
kendine benzettiğin
kalemin elinde
içli içli şiirlere köprü atardın
efil efil eserdi rügar
bağrından uçardı peygamber kuşları...

dudaklarından uçuşan kelebekler
üşürdü
tıpkı sen gibi
ömrüne yazılırdı çekeceğin ızdıraplar..

demli çayı yudumlarken bir başına
ahını anlatırdın anı defterine
kara tren yol alırdı gecenin yağmurlarında
gurbet solurdun o an
ve bir şairin şiirini duyardın çınlayan kulaklarında..

penceremin camları değil
sensizliğimde kalbim paramparça
şimdi
’’gel’’, diyorsun
bütün yollar kapalı, biliyorsun!..

Zafer Direniş
...