Topraktan var etti yüce yaradan,
Doğmadan çizilmiş yolu insanın
Seç demiş aklınla akı karadan,
Hâk diye atar mış solu insanın,

Adem ve Havva dan çoğalan nesil,
Var oluş sebebin ne idi asıl,
Sorgula kendini niçin ve nasıl,
Bulacağı cevap dolu insanın.

Yaşadıkça görür var ile yok’u,
Öğrenir zamanla az ile çok’u,
Kıyaslarsan eğer aç ile tok’u
Ele verir sana hâli insanın.

Her birinin meziyeti farklıdır,
Diğerinden üstün yapan aklıdır,
Merhameti vicdanında saklıdır,
Yoksa kıpırdamaz kılı insanın.

Varlık deryasına atsa da kulaç,
Karnı doymayanın bil ki gözü aç,
Fazlasını ister bitmez ihtiyaç,
Lazımdır komşu ya külü insanın.

Her zaman muhtaçtır insana insan,
Kadim dostla paylaş azalır tasan,
Abat olmaz bil ki kin nefret kusan,
Gün gelir lal olur dili insanın.

Velhasıl var olduk bir damla kandan,
Kimler gelip geçti bu garip handan,
Eser kaldı mı bak şereften şandan,
Kırıldı tuttuğu dalı insanın.
...Necdet Akcakaya/Ankara